حاشیه: این یکصدمین عکس و در عین حال و بدون برنامه ریزی خاصی، بیست و پنجمین کار سیاه و سفید من در این فتوبلاگ نصفه و نیمه است. از همه ی پنج شش نفرتان بخاطر اینکه توی ذوقم نزدید تشکر میکنم. و قبل از آن، از دو نفرتان باید تشکر ویژه کنم. از نفر اول بخاطر آنکه تهییجم کرد تا اینجا را راه بیندازم، و از نفر دوم بخاطر اینکه ناخواسته به من جرأت انتشار عکسهایم را بخشید
[date: autumn '82] what was interesting for me was only yin and yang's shapes and the initial idea was to use them as rare material for creating a semi-artwork with a whole different meaning.
i'd completely forgotten it but i saw it today by chance in one of my backup discs. over.
in tehran, you may see crows often, but cats are 'always' everywhere.
in esfahan, swap(crows, cats).
خودش آمد طرفم و شروع کرد: خب شما! چیه چی میگی؟
اگر خیلی به برنامه هزار راه نرفته علاقمند بوده اید یا بهردلیلی آنرا میدیدید، احتمالا تهیه کننده آنرا (که گاه مجری برنامه هم بود) بشناسید. همین خانم چادری ای که الان کجکی ایستاده. ظاهرا دارد یک برنامه جدید میسازد، یحتمل درباره جوانها. پرسشگر پرسید این چه تیپ و قیافه ایست و طرف جواب داد به خودم مربوط است
هشتی نقطه اتصال قسمتهای مختلف خانه است و نوعا در خانه‌هایی دیده میشود که تنه‌شان به تنه دوران قاجار خورده. یک جور هشت‌ضلعی نسبتا منتظم است و مثلا در مورد این هشتی، یک ضلع در ورودی خانه (سمت چپ عکس)، یک ضلع در ورودی راه‌پله پشت‌بام (همین دری که در عکس هست)، یک ضلع ورودی راهروی متصل به بخش اصلی منزل (جایی که عکاس نشسته!)، و یک ضلع هم ورودی راهروی بخش جنبی که شامل مطبخ، حمام، مستراح، انباری و حیاط دوم میشود. چهار ضلع باقیمانده هم چهار سکوی کوچک و بزرگ هستند برای نشستن و یا گذاشتن وسیله روی آنها. وجود هشتی برای آن بوده که غریبه‌ای که وارد خانه میشود بلافاصله با بدنه اصلی منزل مواجه نشود و بین در خانه و اتاقها فاصله بیفتد تا اهل منزل آسودگی بیشتری داشته باشند. مهمتر از آن، هشتی بخاطر آنکه از هیچ جا نور نمیگیرد عموما تاریک است (این عکس هم به زور فلاش و اندکی فتوشاپ بازی از تیرگی درآمده). فرد تازه وارد چون در محیط باز و در نور آفتاب بوده مردمک چشمش کوچک شده بوده و وارد خانه و محیط سایه و تاریک هشتی که میشده چشم تا بیاید به این تغییر محیط عادت کند، مدتی طول می‌کشیده و شخص همه جا را تاریک می‌دیده. نتیجه اینکه زنان منزل فرصت میافته‌اند تا خود را از نامحرم (که فعلا نمی‌تواند جایی را درست ببیند) بپوشانند و یا محیط احتمالا ناآراسته منزل را برای حضور او مهیا کنند. فایده دیگر هشتی این بوده که چون شخص از بیرون آمده و یحتمل خسته است لحظاتی روی سکوها می‌نشسته و استراحت میکرده. سقف مرتفع و گنبدی شکل هشتی، دور افتادنش از نور خورشید و نوع ارتباطش با مجراهای منزل باعث میشود دمای هشتی همیشه تقریبا خنک باشد و این برای کسی که تا لحظاتی پیش زیر ظل آفتاب بوده غنیمتی بشمار می‌آمده. خلاصه که این سازه تنها نمونه کوچکی از ایده‌های ناب در معماری ایرانی اسلامی است
زیر سی‌وسه پل، تازه دنیای دیگریست. برای ورود به این دنیا در دو طرف پل دریچه‌های نسبتا کوچکی هست که یک آدم گنده به سختی میتواند از آن رد شود. هر زیر پل با سکوهای کوچک سنگی میان آب با زیر پل بعدی مرتبط است و کنار برخی از این زیر پلها اتاقهای کوچکی‌ست که سابقا یحتمل حجره‌های یک قهوه‌خانه مثالی بوده و اجداد من آنجا، وسط زاینده‌رود، توی کافی‌شاپ لوکالایز شده می‌نشسته‌اند. حالا اما، بدلایل مختلف آن دریچه‌های کوچک کذایی را با میله‌های آهنی عمودی مسدود کرده‌اند تا کسی نتواند برود آن زیر. ولی خب از ایرانی جماعت همه جور کاری برمیاید و دریچه جنویی پل را، یکی از میله‌هایش را نمیدانم چطور کنده بودند. خلاصه که لای دو میله یک کمی بازتر شده بود و اگر فسقلی بودی و مثلا سایزت قد یک بچه ده ساله بود، میتوانستی رد شوی و زیر سی‌وسه پل ندیده از دنیا نروی. با خودم گفتم شاید دفعه بعدی در کار نباشد و بجای میله آهنی اینجا را بتنی چیزی کشیده باشند و خلاصه نکند حسرت به دل بمانم که چرا آن سری (یعنی همین سری) نرفتم تو. با هر زحمتی بود از محل میله غائب رد شدم و با کمک همین سکوهای بین آب یکبار تا ته پل را رفتم و برگشتم و وسط راه ایستادم و هیجان‌زده شدم که الان وسط آبم و با خودم گفتم نکند الان تلپی بیفتی توی آب و گفتم نه بابا فکرشو نکن و ... خلاصه کلی کیف تنهایی‌ام را کردم. موقع برگشت اینقدر سرکیف شده بودم که کمی با عجله از لای میله‌ها بیرون آمدم. غافل که جای جوش بالا و پایین میله‌ای که کنده شده بود همچنان باقی بود و گرفت به پیراهن و شلوارم و خلاصه جر وا جر شان کرد. کاری نمیشد کرد و همینطوری سرکیف و خوش‌تیپ و ناجور برگشتم خانه. توی راه برگشت همه یک جوری نگاهم میکردند و از اینکه دیوانه لباس پاره‌ای سرخوش است خنده‌شان میگرفت. حیف که یادم نبود از خود میله‌ها هم عکس بگیرم
