1 sad
حاشیه: این یکصدمین عکس و در عین حال و بدون برنامه ریزی خاصی، بیست و پنجمین کار سیاه و سفید من در این فتوبلاگ نصفه و نیمه است. از همه ی پنج شش نفرتان بخاطر اینکه توی ذوقم نزدید تشکر میکنم. و قبل از آن، از دو نفرتان باید تشکر ویژه کنم. از نفر اول بخاطر آنکه تهییجم کرد تا اینجا را راه بیندازم، و از نفر دوم بخاطر اینکه ناخواسته به من جرأت انتشار عکسهایم را بخشیددوست دارم نظراتتان را در مورد صد عکسی که دیدید بدانم. پیشاپیش ممنون
4 comments:
عکس جالبیه. در مورد کل فتوبلاگ هم، نمیشه گفت فوق العاده بود، اما اونقدر جذاب بود که هر روز حتماً سر بزنم. شاید به این خاطر که سوژه عکس هر روز، با روز قبل کاملاً متفاوت بود.همینطور زاویه دید و رنگ و فکر و نوشته و ... .
بابت رعایت تنوع، تشکر!
یه اتفاقی افتاده انتلکتوئلای قدیمی از سایه شون می ترسیدن با ترس و لرز خودشونو به سایه اشون معرفی می کردن سایه اشونو به شکل یه بوف خمیده می دیدن که هر چی می نویسه رو می بلعه ...
انتلکتوئلای جدید با سایه اشون عکس یادگاری می گیرن
كارت فوق العادست
خودتم اينو مي دوني
از اينكه صد دفعه به من اجازه دادي از كارات لذت ببرم، ممنونم
1) سلام، وبلاگ جالبی داری، حتما به من هم سر بزن!
2) البته انتلکتوئل های پست مدرن...
3) توی عکس هات (منهای عکس های اصفهان) بیش از همه چیز، ایده است که به چشم میاد. بیشتر به نظر می رسه عکس رو خلق می کنی تا شکار! ایده هات آدم رو به شدت سر حال میاره.
4) آقای دنگلینگ آی! عکسا چی شد؟
5) آره خلاصه، می گفتم، آدم رو یاد کیشلوفسکی میندازی، زندگی ناب و صرف و معمولی رو می گیری و این قدر به ظرافت این کار رو انجام میدی که انگار عکس رو خلق کردی. فقط اگه گفتی چی کم داری؟ یه پرایزنر!
Post a Comment